Polityczne intrygi, niegodziwość, świątobliwość i głupota: od średniowiecznego fałszerstwa do krwawego kresu włoskiego renesansu. Ujawnione nieznane, ciemne oblicze papiestwa. Jan XII, który zginął z ręki męża swojej kochanki, Bonifacy VIII, którego zbrodnie uwiecznił Dante w "Boskiej komedii", Urban VI, który narzekał, że zbyt słabo słychać krzyki torturowanych, Aleksander VI, ojciec Cesarego i Lukrecji Borgiów, i inni papieże, których żywoty zostały przedstawione w tej książce, dźwigali na swoich barkach ciężki obowiązek. Byli nie tylko duchowymi przywódcami Europy, ale także - za sprawą zuchwałego oszustwa - władcami ziemskimi walczącymi o panowanie nad rozległymi obszarami Włoch. Ukazana tu frapująca historia papiestwa zaczyna się w połowie VIII wieku, kiedy to świat po raz pierwszy usłyszał o Donacji Konstantyna, dokumencie, zgodnie z którym papież miał być reprezentatnem Chrystusa na ziemi, naznaczonym przez samego Chrystusa: jego władza przewyższała władzę jakiegokolwiek innego ziemskiego monarchy, dawała mu moc nadawania tytułów królewskich, wszyscy zaś mianowani przez niego władcy stawali się jego poddanymi. Ten sfałszowany akt stał się w kolejnych wiekach dziejów papiestwa fundamentem zabiegów papieży o osiągnięcie i utrzymanie czysto ziemskiej, doczesnej władzy. Oto historia siedmiu papieży: Jana XII (X wiek), Benedykta IX (XI wiek), Bonifacego VIII (XIII/XIV wiek), Urbana VI (XIV wiek), Aleksandra VI (XV/XVI wiek), Leona X (XVI wiek)i Klemensa VII (XVI wiek), a także biografie innych postaci, nie mniej ważnych dla dziejów Europy, jak Marozja, rzymska senatorka z X wieku, kochanka, matka i "tworzycielka" papieży. Każdy z tych następców świętego Piotra zapisał się w pamięci w niechlubny sposób: jedni zasłynęli z żądzy władzy, inni z równie katastrofalnego braku inicjatywy, jeszcze inni ze swych czysto ziemskich namiętności, których owocem było liczne potomstwo. Ich kariery ukazują fatalne skutki prób łączenia religii z polityką, których kulminacją stało się straszliwe Sacco di Roma - barbarzyńskie zniszczenie Wiecznego Miasta przez wojska cesarza Karola V w 1527 roku - oznaczające kres epoki.
